मनाचे श्लोक ४१-५०
बहु हिंडता सौख्य होणार नाही ।
शिणावे परी नातुडे हीत कांही ॥
विचारे बरे अंतरा बोधवीजे ।
मना सज्जना राघवी वस्ति कीजे ॥४१॥
बहूतांपरी हेचि आता धरावे ।
रघूनायका आपुलेसे करावे ॥
दिनानाथ हे तोडरी ब्रीद गाजे ।
मना सज्जना राघवी वस्ति कीजे ॥४२॥
मना सज्जना एक जीवी धरावे ।
जनी आपुले हीत तूवा करावे ॥
रघूनायकावीण बोलो नको हो ।
सदा मानसी तो निजध्यास राहो ॥४३॥
मना रे जनी मौनमुद्रा धरावी ।
कथा आदरे राघवाची करावी ॥
नसे राम ते धाम सोडूनि द्यावे ।
सुखालागि आरण्य सेवीत जावे ॥४४॥
जयाचेनि संगे समाधान भंगे ।
अहंता अकस्मात येऊनि लागे ॥
तये संगतीची जनी कोण गोडी ।
नये संगतीने मनी राम सोडी ॥४५॥
मना जे घडी राघवेंवीण गेली ।
जनी आपुली ते तुवा हानी केली ॥
रघूनायकावीण तो शीण आहे ।
जनी दक्ष तो लक्ष लावूनि पाहे ॥४६॥
मनी लोचनी श्रीहरी तोचि पाहे ।
जनी जाणता भक्त होऊनि राहे ॥
गुणी प्रीति राखे क्रमू साधनाचा ।
जगी धन्य तो दास सर्वोत्तमाचा ॥४७॥
सदा देवकाजी झिजे देह ज्याचा ।
सदा रामनामे वदे नित्य वाचा ॥
स्वधर्मेचि चाले सदा उत्तमाचा ।
जगीं धन्य तो दास सर्वोत्तमाचा ॥४८॥
सदा बोलण्यासारिखें चालताहे ।
अनेकीं सदा एक देवासि पाहे ॥
सगूणीं भजे लेश नाहीं भ्रमाचा ।
जगीं धन्य तो दास सर्वोत्तमाचा ॥४९॥
नसे अंतरी काम नाना विकारी ।
उदासीन जो तापसी ब्रह्मचारी ॥
निवाला मनी लेश नाही तमाचा ।
जगी धन्य तो दास सर्वोत्तमाचा ॥५०॥